دروغگویی شامل بیان یک سری کلمات نادرست به قصد فریب گیرنده است . رفتار دروغگویی در کودکان در سال‌های اخیر مورد توجه بیشتر روانشناسان رشد قرار گرفته است.
رفتار دروغگویی در کودکان
دروغگویی کودکان به دلیل پیامدهای نظری آن در درک رشد شناختی اجتماعی کودکان و همچنین کاربردهای عملی آن در محیط های قانونی، بالینی و آموزشی مورد مطالعه قرار گرفت. اکثر تحقیقات موجود در مورد کودکان و دروغگویی درک و ارزیابی اخلاقی کودکان از دروغ را بررسی کرده اند.
این مطالعات نشان داده است که کودکان در حدود ۳ سالگی درک مفهومی و اخلاقی ابتدایی دروغگویی را بروز می‌دهند. اما بیش از یک دهه طول می‌کشد تا به بلوغ برسند. تنها تعداد محدودی از مطالعات رفتار واقعی دروغگویی کودکان را بررسی کرده‌اند. که بیشتر آنها کودکان پیش دبستانی را شامل می‌شوند. به طور کلی، مطالعات نشان داده است که رفتار دروغگویی در سال های پیش دبستانی ظاهر می شود و کودکان خردسال می توانند در اوایل زندگی دیگران را فریب دهند.
آزمایش دروغگویی کودکان
متداول ترین روش برای مطالعه دروغ گویی در کودکان الگوی مقاومت در برابر وسوسه است که توسط سیرز پیشگام شد. در این پارادایم، معمولاً یک محقق به صراحت به کودکان می گوید که وقتی تنها می مانند. به یک اسباب بازی نگاه نکنند یا با آن بازی نکنند. به دلیل کنجکاوی کودکان و دشواری مقاومت در برابر وسوسه اغلب کودکان تمایل به سرپیچی از دستورات محقق دارند. پس از بازگشت محقق از کودکان می پرسد که آیا به اسباب بازی نگاه کرده اند یا با آن بازی کرده اند.
بنابراین، پارادایم مقاومت در برابر وسوسه موقعیتی را ایجاد می کند که در آن کودکانی که با نافرمانی از دستورات بزرگسالان تخلف کرده اند. می توانند تصمیم بگیرند که دروغ بگویند یا حقیقت را در مورد تخلف خود بگویند. مزیت این پارادایم این است که دروغ های خود به خودی را از کودکان بیرون می کشد. یعنی به کودکان دستور دروغ گویی داده نمی شود تا تخلفی را پنهان کنند. مهمتر از آن، شرایط طبیعی را تقلید می کند که در آن کودکان تمایل به دروغ گویی دارند.
رایج ترین دروغهای کودکان
مطالعات مشاهده ای دریافته‌اند که رایج‌ترین و اولیه‌ترین دروغ‌هایی که کودکان می‌گویند معمولاً در جایی که کارهایی را انجام داده‌اند که قرار نبوده انجام بدهند. کارهای نادرست را پنهان می‌کنند. جالب اینجاست که علیرغم وقوع زودهنگام و رایج این نوع دروغ ها، کودکان در هر سنی و بزرگسالان به آنها نگاه بسیار منفی دارند. به عنوان مثال، Bussey دریافت که کودکان در سن ۴ سالگی دروغ های مربوط به اعمال نادرست را بسیار بد ارزیابی می کنند. دروغگو برای چنین دروغی احساس گناه می کند. علاوه بر این، آنها به این نوع دروغ نسبت به سایر انواع دروغ و حتی خود اعمال ناشایست امتیاز منفی دادند.
