چگونه با کودکم صحبت کنم؟ اگر نمی توانید با کودکتان به راحتی ارتباط برقرار کنید. اگر او با شما سخن نمی گوید. از دست لجبازیهایش به سطوح آمده اید. این چند نکته را مدنظر قرار دهید.
چگونه با کودکم صحبت کنم؟
علاقه مندانه موضوع و مشکلاتش را دنبال کنید. اگر شما مشکلات کودکتان را کوچک و بی ارزش بشمارید. قطعاً از گفتن مشکلاتش امتناع می کند. یا به بد خلقی و لجبازی مبادرت می ورزد. در برخورد و ارتباط گفتاری با او مشتاقانه به او نگاه کنید. هر چند لحظه از کلمات حق با توست. راست می گویی استفاده کنید. از او بخواهید که عقاید خود را راجع به مشکل پیش آمده بیان کند. عقایدش را از ابعاد مختلف برایتان توضیح دهد.
صبور باشید و بدانیدکه او یک کودک است و نمی تواند مثل شما سریع از کلمات لازم استفاده کند. کودکان با رفتارهایشان پیامهایی به ما می دهند. مثل درهم کردن انگشتان هنگام صحبت کردن ، ناخن جویدن موقع نگرانی، اخم کردن، مشت کردن انگشتان هنگام عصبانیت، یا ژستهای کودکانه. آنان هر چند با ما به روشنی سخن نمی گویند ولی با حرکات خود به صورت غیرکلامی با ما حرف می زنند.
نحوهی صحبت با کودک
از سوالهای بسته و امری بپرهیزید. او را با تمام وجود درک کنید. از چیزهایی که کودک شاکی است و احساس نارضایتی می کند و بالعکس چیزهایی که کودک را شاد می سازد و احساس خرسندی را در وی به وجود می آورد جدی بگیرید. گفتگو را در زمان مناسب انجام دهید. به سادگی و با زبان خودش سخن بگویید و از کلمات سخت و غیرقابل فهم کودک امتناع کنید.
حرف های بی اثر در کودک
- دستورهای مبهم: دستورهایی هستند که برای کودک واضح و روشن نیستند مثلا بچه خوبی باش یک دستور مبهم است. بهتر است مشخص و اختصاصی به آنها بگوییم چکار کنند. مثال: با اسباب بازیها با هم و آرام بازی کنید
- دستورهای زنجیره ای: دستورهایی هستند که پشت سر هم به کودک داده می شود و کودک بعضی از آنها را فراموش می کند. مثل لباسهایت را بپوش، مسواک بزن، شانه کن و بیا صبحانه بخور. بهتر است دستورها را به بخشهای کوچکتر تقسیم کرده و هرکدام را جدا درخواست کنیم.
- امر پرسشی: مثال آیا دوست داری اتاقت را تمیز کنی؟ ممکن است با جواب نه روبرو شویم.
- دستورهایی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می شود. مانند زودباش اتاقت را مرتب کن چون امشب مهمان داریم و من از خانه نامرتب عصبانی میشوم. ممکن است کودک دستور اصلی را فراموش کند. بهتر است بگوییم امشب مهمان داریم. خانه نامرتب من را عصبانی می کند. پس لطفا سریعتر وسایلت را جمع کن. پس آخرین جمله دستور مورد نظر است.
سخن آخر
ما به والدین این هشدار را می دهیم که فقط تنبیه جسمانی آزار محسوب نمی شود. بلکه ارتباط نادرست در گفتگوهایمان با کودک و نادیده گرفتن غیرعمدی وجود وی بزرگترین آزار و بدترین پیامدهای روحی را برای او به ارمغان می آرود. این باعث می شود که نسلی مضطرب ، بدون اعتماد به نفس با احساس حقارت در برخوردهای اجتماعی و بین فردی پرورش دهیم. از همه مهمتر بتدریح چرخه ناقصی ایجاد می شود. که نسل در نسل روان کودکان و والدین آینده را تهدید می کند.
